Od momentu powstania Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Warszawie wyjątkową tradycją są ślubowania i otrzęsiny klas pierwszych. Ktoś powie: przecież takie wydarzenia są w każdej szkole. I będzie miał rację, ale tylko częściową, bo nie w każdej szkole to wydarzenie ma taki szczególny przebieg. W XII LO w Warszawie Ślubowanie i otrzęsiny odbywają się w miejscu narodzin patrona szkoły Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej. Jeździmy tu już od 1992 roku, czyli od momentu powstania naszej szkoły. Muzeum Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej zostało założone z inicjatywy pierwszego, długoletniego Dyrektora Muzeum pana Antoniego Cybulskiego, dzięki życzliwości którego powstało miejsce wyjątkowe, piękne i ważne dla każdego Polaka. Kolejnymi dyrektorami Muzeum byli Pan Cezary Cybulski i Pan Maciej Cybulski, którzy z determinacją i pasją powiększali i tak bogate już zasoby muzeum.

To maleńkie podlaskie miasteczko w powiecie łukowskim co roku we wrześniu wita nas gościnnością godną najlepszych kart powieści Henryka Sienkiewicza. Uroczystość ma zawsze wspaniałą oprawę dzięki ogromnej życzliwości kolejnych dyrektorów  Muzeum Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej i Pani Dyrektor Iwony Chudek od lat kierującej sąsiadującą z Muzeum Szkołą Podstawową im. Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej. To dzięki uprzejmości tych osób ślubowanie ma tak uroczysty charakter – zebrani przed Dworkiem Sienkiewicza są świadkami przebiegu uroczystości – ciepłych i krzepiących słów płynących do zebranych pierwszoklasistów i ich wychowawców od Pani Elżbiety Wysmołek, Dyrektora XII LO w Warszawie oraz od Dyrektora Muzeum Henryka Sienkiewicza (obecnie Dyrektorem Muzeum jest Pani Barbara Skwarek). Potem następuje najważniejszy moment uroczystości – ślubowanie przy szkolnym sztandarze oraz udokumentowanie tego faktu poprzez przypięcie uczniom szkolnej tarczy – znaczka naszego liceum oraz wpisanie się wszystkich uczestników do księgi pamiątkowej Muzeum. Po tym fakcie pełnoprawni już członkowie społeczności szkolnej mogą w skupieniu zwiedzić Muzeum Sienkiewicza i spożyć zasłużony posiłek – tu znów wielkie podziękowania należą się Szkole Podstawowej za udostępnienie nam pomieszczeń i otwarcie serc.

Druga część wyprawy do Woli Okrzejskiej jest już mniej oficjalna, co nie znaczy, że mniej ważna. Uczniowie przystępują do otrzęsin.  Ale myliłby się ktoś, gdyby myślał, że są one kopią otrzęsin przygotowywanych dla adeptów szkół morskich czy pasażerów pierwszy raz przekraczających równik. Choć dla pierwszoklasistów rozpoczęcie nauki w szkole średniej jest tak samo ważne jak pierwsze przekroczenie równika, otrzęsiny wyglądają zgoła inaczej – mają charakter zmagań, podczas których klasy pokazują się z jak najlepszej strony; wraz z wychowawcami muszą wykonać karkołomne  zadania wymyślone dla nich przez starszych kolegów i starsze koleżanki z Samorządu Szkolnego. A przy tym trzeba się wykazać poczuciem humoru i sprytem równym dowcipowi i talentowi imć Onufrego Zagłoby. Śmiechu przy tym zawsze jest co niemiara. A to jeszcze nie koniec. Ważnym punktem tego dnia jest też wycieczka objazdowa po okolicy, podczas której tropimy ślady autora „Krzyżaków” pozostawione w życzliwiej ziemi podlaskiej. Finałem wycieczki jest wspięcie się na kopiec Sienkiewicza i dotknięcie (na szczęście!) obelisku na szczycie. Potem już zostaje nam podróż do Warszawy i zakończenie wycieczki w późnych godzinach popołudniowych. Z opowieści uczniów i absolwentów wiemy, że wielu z nich potem, już w towarzystwie rodziców, wraca do Woli Okrzejskiej, by z dumą odczytać swoje nazwisko w Pamiątkowej Księdze Muzeum. Wzruszeniom wtedy nie ma końca…